فقدان آب آشامیدنی در بسیاری از مناطق یکی از چالش های مهمی است که در قرن 21 با آن مواجه هستیم. البته مشکل، کمبود آب نیست؛ بلکه کیفیت آب قابل دسترس است که مشکلاتی را بوجود می‌آورد. کمتر از یک درصد آب های موجود قابل آشامیدن هستند. از طرف دیگر بیش از 25 درصد جمعیت جهان در نزدیکی دریا زندگی می‌کنند. شاید کم کردن درجه شوری آب دریا راه حل مناسبی برای مقابله با کمبود آب سالم و تازه برای میلیون‌ها انسان باشد.
جدا کردن یون های محلول در آب (عمدتاً یون های سدیم کلراید) کاربردهای بالقوه‌ای برای ما دارد. دانشمندان از هیدروژل‌های پلی اکریلیک اسید برای این امر استفاده کرده اند، زیرا این مواد به علت داشتن گروه های اسیدی آب دوست در آب قابل حل هستند و به دلیل ساختار شبکه ای پلیمری، آب را مانند اسفنجی در خود نگه می دارند. برخلاف اسفنج های طبیعی یا مصنوعی این مواد می‌توانند بیش از 100 گرم آب را در یک گرم از شبکه پلیمری خود جذب کنند، به همین دلیل به این مواد فوق جاذب می گویند. این اسفنج‌ها شامل یون‌هایی هستند که یون های نمک موجود در آب را دفع می کنند. بنابراین آب جذب شده نمک کمتری نسبت به آب موجود در دریا دارد. پس از جداسازی در مرحله ی دوم آب جذب شده از اسفنج جدا می شود. برای این کار می‌توان از یک فشار مکانیکی برای استخراج آب استفاده کرد و بدین ترتیب آب آشامیدنی و زلال بدست می‌آید.
با استفاده از این اسفنج ها، یون های موجود در آب از آن جدا شده و آب شیرین بدست می آید.
محققان با استفاده از آزمایش های deswelling بوسیله تجهیزاتی که غلظت نمک را تحلیل می‌کند، پارامترهایی را که تغییر آنها باعث بهبود فرایند می‌شوند را بدست آورده اند، از جمله: چگالی بار روی استخوان بندی پلیمر یا چگالی اتصالات عرضی شبکه پلیمری.
این روش در مقایسه با روش های امروزی برای شیرین کردن آب به دلیل مصرف انرژی و زمان زیاد از لحاظ مصارف تجاری به صرفه نیست. محققان در تحقیقات خود در حال بررسی این روش برای کاهش شوری آب دریا هستند. توضیحات کامل این پژ.هش در ژورنال Macromolecular Rapid Communications آمده است.
